Familie

In de loop van mijn leven heb ik zeer verschillende families leren kennen.

Ik kom tot het volgende inzicht, de perfecte familie bestaat niet.

Met dit besef kan ik mijn kleine, imperfecte familie eindelijk accepteren.

Waarderen zelfs.

Luidruchtige botheid leidde soms tot een vete van jaren, maar daarna was de lucht geklaard en gingen we verder waar we gebleven waren.

Een ander pas verworven inzicht is, hoe ouder ik wordt, hoe meer vervelende familietrekjes ik zelf begin te vertonen.

Deze herfstvakantie zijn we met de hele familie een weekend naar een bungalow park geweest.

Met zijn tienen zijn we, we zitten aan de lange ontbijttafel.

Gelukkig, het is als vanouds.

Iedereen praat hard, luistert slecht, en snapt nergens iets van.

Ik doe mee, het kost me geen enkele moeite.

Mijn dochter I. krijgt er de zenuwen van, zegt ze.

Wacht maar, denk ik.

Zo kabbelt het weekend  voort.

De laatste avond gaan we bbq-en.

We drinken wijn, kijken naar de sterren en praten nog harder en onbegrijpelijker.

Niemand vind het erg, het weekend is geslaagd en niemand is ernstig beledigd.

De laatste ochtend zitten we in de tuin aan de koffie.

Mijn vader kijkt naar de lucht, “de bewolking neemt toe” zeg hij.

Mijn dochter I. kijkt bevreemd en buigt zich naar mij toe.

“Opa heeft gelijk, maar waarom zegt hij dat de bevolking toe neemt?”

Onbegrijpelijke familietrekjes, je ontkomt er niet aan.