Geen zin

Ik sta voor het raam en kijk naar buiten.

Ik heb geen zin.

Buiten is het grijs, mistig.

De zon heeft ook geen zin.

Geen zin,

Een dag voor te veel koffie,

teveel uren achter de computer,

of voor tv.

Geen zin,

Een dag voor dikke sokken met een gat er in.

Een oude verschoten trainingsbroek

Niks nuttigs doen,

lanterfanten.

Buiten raast de wereld om mij heen.

Mijn dag duurt eeuwig.

En toch,

Ik zag een vlaamse gaai vandaag,

hij snoepte van de druiven.

Ik heb een merel gered,

van de kat van de buurman,

En een hoofd vol gedachten

werd een verhaal.

Blauw

Er is veel over geschreven en gesproken. 

Vandaag ga ik het met eigen ogen zien. Ik ga naar de ‘the image as burden’ , een expositie van Marlene Dumas.

Dè kunstenaar van deze tijd, van mijn tijd.

Het is een hele ervaring, de kunstwerken doen iets met je.

Maar….ik vind ze een beetje eng.

Een wand vol snel geschilderde portretten in zwart-wit staart me aan, het zijn geen gelukkige mensen. Rimpelige baby’s met oude gezichten, schilderijen van dode mensen en weer een reeks starende portretten, afbeeldingen van Jezus deze keer.

Alles in blauw, wit en zwart.

Ik probeer het allemaal te begrijpen, lees de teksten naast de schilderijen.

Helemaal van deze tijd.

Confuus loop ik de zaal uit, ik heb geen een foto gemaakt.

Ik weet het niet.

Is dit de kracht van de schilderijen? Ze roepen zeker een sterke emotie op, ik voel me mismoedig en terneergeslagen.

Ik loop door de andere zalen naar de uitgang van het museum.

In de laatste zaal kijk ik omhoog, het hangt op zijn eigen plek, een van mijn favorieten.

Twee uiltjes.

Een stuk vrolijker ga ik naar buiten.

Plaatjes van internet