Midzomerdagdroom

Ook ik heb slechte gewoontes.

Ik ben een mens van vaste gewoontes en rituelen. Iedere dag begint voor mij op dezelfde manier. Ik druk twee knoppen in, 1 van het koffiezet apparaat en 1 van de computer. Ik drink koffie en ondertussen ‘check’ ik het nieuws en facebook.

Zo ook deze ochtend. Daar zit ik koffie in de hand. En dan, ineens ben ik in staat om binnen dit ritueel afstand te nemen en naar mezelf te kijken.

Fris en uitgerust na een goede nachtrust stop ik mijn hoofd alweer vol met allerlei niet zulke frisse zaken. Het nieuws is meestal akelig, en facebook is ook niet altijd even verkwikkend. Behalve leuke berichten van vrienden komen er beelden van mishandelde dieren, vermiste kinderen en andere nare zaken langs. Of ik wil ‘ liken’ en delen.

Ik neem een besluit, met veel moeite doorbreek ik mijn vaste gewoonte en druk op de knop, de computer gaat uit.

Ik kijk naar buiten. Het groen wordt iedere dag dieper en weelderiger, op weg naar het hoogtepunt van midzomer. Ik pak een boek en blijf niet langer binnen, ik ga naar mijn tuin.

Eenmaal op de tuin installeer ik me in een makkelijke stoel en verdiep mij in de realiteit van een andere orde, die van draken, tovenaars en magische midzomerzaken. Op de achtergrond hoor ik zacht de stemmen van de mensen die op hun tuin werken. Dichterbij het gezang van vogels. Ik leun achterover en doe mijn ogen dicht om even naar het lied van een merel te luisteren.

Het lied verandert, het worden woorden en ik kan ze verstaan. Mijn geest maakt zich los en zweeft de tuin op. Vlinders zijn elfen, twee kikkers spelen met een gouden bal, ik spreek de taal van de bloemen. Ik zie de mensen op hun tuinen, ik zie ze in hun ware gedaantes. Ik zie koningen, ridders, jonkvrouwen, molenaars en dochters met gouden haren. Er vliegt een reiger over, of is het een kleine draak?

De bel voor de koffie wordt geluid, ik schrik, wordt wakker. Mijn boek van Grimm valt op de grond. Ik loop het pad af om koffie te gaan drinken.

In mijn ooghoek zie ik iets wegduiken. Ik draai me om, ik zie niets, of toch wel? Er ligt een rood lapje op het pad. Ik loop door en ga niet terug, ik weet wat het is. Iemand is zijn muts verloren.

het plaatje is van internet

Over film, vriendinnen, exen en de imperfectie van het leven

Verre van,

Ik ben verre van perfect.

Toch streef ik naar een zekere mate van volmaaktheid, iedere dag wil ik beter zijn dan de dag ervoor. En natuurlijk lukt het niet om de ultieme vorm van perfectie te bereiken.

Ik weet het wel.

Soms is er een dag waarop de volmaaktheid binnen handbereik ligt, het lukt. Maar…dan weet ik niet hoe snel ik de boeien, de onnoemelijke saaiheid van perfectie van mezelf af moet schudden.

De dualiteit…..

Dus ga ik naar de film.

Voor de duur van een paar uur beleef ik de onvolmaakte, maar bijzonder mooie levens van de hoofdpersonen. Die personen zijn ook verre van perfect, ze hebben zo hun eigenaardigheden, maar dat maakt ze mooi en vooral menselijk. Ik verbind mij met de hoofdpersonages en hou van ze zolang als de film duurt. Dan gaat het licht aan en bevind ik mij weer in het dagelijks leven. Ik kan er weer even tegen.

Graag ga ik naar de film met mijn vriendin C., ook een filmliefhebber. We houden van dezelfde soort films, en het is gezellig om samen te gaan.

Ik herinner mij nog ons eerste uitje samen. Eerst naar Amsterdam, het museum in en later in de middag naar de film, La grande Bellezza. Een leuke afsluiting van een gezellige en harmonieuze dag samen. Na de film nog even thee drinken in het café.

Waar het dagelijks leven zou moeten beginnen rol ik van de laatste filmscene mijn eigen film in. 

Ik hoor een hallo aan de bar, en kijk, daar zit mijn ex die ik nu, op dit moment, voor het eerst in zeven jaar weer zie. Ik schrik niet, en begin ook niet te stotteren. Nog vol van de mooie film en gesterkt door de aanwezigheid van C. aan mijn zijde speel ik mijn rol. Ik klets wat, ‘hoe gaat het, wat doe je, hoe vond je de film’. Ondertussen drinken we thee.

Perfecte rol.

Eenmaal buiten zucht ik eens diep. Op weg naar de auto praten C. en ik over exen. Onze weg in het leven is niet de perfecte, rechte, doelgerichte weg. Nee, mysterieuze en spannende zijweggetjes hebben ons gebracht waar we nu zijn.

Niet volmaakt, maar ach…wat maakt het uit, volgende week gaan we weer naar de film.