Een avond

Nu ben ik weer het kind.

Macaroni staat op het menu,

bij mijn ouders thuis.

En ik ben gast

en kind.

Het kleed, servies, zo bekend.

Ik kijk nog even naar het nieuws,

ik ga.

Mijn vader loopt mee: “Je weet maar nooit…”

Nu pas ik mijn passen aan,

“De wind is gaan liggen.”

“Ja, het is rustig.”

Na de tunnel loopt hij terug.

Ik kijk hem na

en vraag mij af

wie er bezorgder is.

Nog een klein stukje

dan ben ik thuis