Wolken kijken

Ik kijk omhoog en zie een wolk in de vorm van Groot-Brittannië.

Langzaam trekt hij voorbij.

Pareidolie, de naam voor wat ik aan het doen ben. Een mooi woord, ik ken het nog niet zo lang.

Toch doe ik het al zolang ik mij kan herinneren.

Wie herkent dit niet.

Logeerpartijen.

Ik lig in een vreemd bed en kan niet slapen. Ik kijk naar het behang, het begint te leven.

Vormen van mensen, dieren en bloemen komen te voorschijn. Net zolang tot ik slaap.

Ik ben er vrij goed in.

Een aantal jaren geleden volgde ik een schildercursus. We begonnen met het schilderen van vage kleurvlakken, daarna kregen we de opdracht om te zoeken naar de verborgen vorm. Draken, madonna’s, bossen, vuren, van alles heb ik toen gevonden.

Een talent uit de kindertijd werd wakker geschud.

Heerlijk.

Sindsdien kan ik het niet laten.

Vlekken op muren of gekleurde tegels op de grond, ik zie ze niet, ik zie olifanten, tuinen, bijzondere mensen, bloemen, noem maar op.

Nu kijk ik naar wolken.

Het is juli, leun achterover en kijk mee omhoog.

Laten we pareidolie tot kunst verheffen.

afbeelding komt van internet