Extra zwart

Ik ben met vakantie en denk na over de dood.

Over mijn eigen dood om precies te zijn, en niet over de dood zelf, maar daarna. Wat moet er met mijn lichaam gebeuren?

Kies ik voor een crematie?

Ik stel mij zo voor dat mijn as in een mooie, dure, handgemaakte urn bij mijn nabestaanden op de kast staat. Maar als zij er ook niet meer zijn, ben ik dan een erfstuk? En zijn mensen daar blij mee?

Dit alles natuurlijk niet als ik tussentijds ‘per ongeluk’ stukgevallen ben.

Er bestaat natuurlijk ook nog de mogelijkheid  om uitgestrooid te worden.

Ik denk aan de film ‘the big lebowski’, daar komt een ‘uitstrooi’-scene in voor, hij is als volgt.

‘the dude’, Jeffrey Lebowski  en zijn vriend Walter gaan op pad om de as van hun vriend Donny uit te strooien. Donny’s as zit in een koffieblik. Ze staan op een rots boven de oceaan, daar gaat het gebeuren. Walter houdt een toespraak (vnl. over zichzelf) en keert het koffieblik om. Alleen, de wind staat de verkeerde kant op en alle as waait in het gezicht, haar en kleding van the dude.

Dat kan gebeuren. Dus, geen uitstrooien voor mij, ik wil niet eindigen in het haar van iemand anders.

En dan is er de begrafenis. Ik denk aan mijn ouders, die een paar keer per jaar met een auto vol plantjes, schrobborstels en sop naar een dorp midden in het land rijden. Daar is het graf van mijn oma. De grafsteen wordt schoongepoetst en het tuintje wordt mooi gemaakt. Daar zijn ze een paar uur mee bezig. Ze doen het met liefde en ik kan me zo voorstellen dat ze tijdens, en ook door het werk, weer voor even verbonden zijn met mijn oma, de moeder van mijn vader.

Een tijd, om weer eens ‘van gedachten te wisselen’. In stilte, in je hart.

Ik ben er nog niet uit.

Het klinkt misschien vreemd om hier over na te denken tijdens een vakantie, en dat is ook zo, maar er was een aanleiding, ik kon er niets aan doen.

Mijn man en ik kunnen het, als echte tuinliefhebbers, niet laten om de tuincentra in andere plaatsen te bezoeken, om te kijken of ze nog iets hebben wat bij ons niet te krijgen is. Deze vakantie in Limburg ook.

We lopen rond bekijken alles, en vinden niets, geen plantje, geen zaadjes.

We lopen tussen de zakken potgrond en daar valt mijn oog op een zak met aarde.

Grafaarde, extra zwart.

het plaatje komt van internet