Koeien

We banen ons een weg door het bos, we mogen van het pad af. We zijn met een kleine groep en een boswachter, op cursus. Een paar schotse Hooglanders zijn gespot en wij lopen er voorzichtig naar toe. De cursus heet: Omgaan met schotse Hooglanders. De boswachter vertelt  hoe we ons moeten gedragen, hij doet het voor. De koe gaat er in galop vandoor, jee, wat kan die hard lopen, dat wist ik niet.

Een paar maanden daarvoor maken mijn man en ik een wandeling door het Noord-Hollands duingebied. Daar lopen de Hooglanders vrij rond. Ik vind ze een beetje eng, maar toch loop ik langs ze. Deze keer zien we iets leuks, een Hooglander met een kleintje. Oh, wat lief, alle bangigheid verdwijnt. “Kijk, daar komt er nog een”. Even verder is nog een koe in aantocht, alleen, deze begint angstaanjagend te loeien, en komt in volle galop, horens naar beneden, op ons af. Nog net op tijd duiken wij de bosjes in en zetten het op een lopen. We kijken niet achterom maar rennen, rennen, rennen, totdat we ons veilig voelen. We stuiten op een paardenpad en sjokken dat af tot we weer op bekend terrein zijn.

Dat was voorlopig de laatste keer dat we in het gebied van de Hooglanders gewandeld hebben.

Na de cursus besluiten we ons weer eens op ‘gevaarlijk’  terrein te wagen.

Nog een beetje bibberig loop ik langs de koeien, het gaat goed. Ik pas de tips van de boswachter toe. Voordat ik langs loop kondig ik mijn komst aan door tegen ze te praten. “hallo koe, hoe gaat het , lekker weertje vandaag, niet?”

Ondertussen denk ik: ‘graseters, het zijn graseters’.

Als ik er veilig langs ben en ik weer logisch na kan denken, bedenk ik dat het een omgekeerde wereld is: Deze koeien lusten mij niet, ze eten gras, en toch ben ik bang voor ze.

De Hooglanders daarentegen, zijn helemaal niet bang voor mij, en dat terwijl wij op weg zijn naar een gezellig restaurantje, midden in de duinen en daar staat het volgende op het menu:

Broodje Highlander

gehaktbal

met mosterd en oma’s jus